.
Ik ben fan van series als CSI en NCIS, inclusief CSI New York en NCIS LA. Gisteravond kregen we vast een voorproefje van een nieuwe spin-of van NCIS. Dat wordt NCIS New Orleans. Daar verheug ik me nu als op. Wordt dat niet een beetje veel van hetzelfde? Nee, dat denk ik niet, want totaal andere personages zorgen ervoor dat elke aflevering toch weer heel anders verloopt. Wat me bij CSI vooral fascineert is hoe ze de kleinste details gebruiken om allerlei misdaden op te lossen. Af en toe is slechts een klein deel van een vingerafdruk voldoende om een zaak tot een goed einde te brengen. Nou snap ik heus wel, dat veel van die dingen in het echte leven niet zo soepeltjes verlopen als in de series, maar het blijft bijzonder. Soms krijg je de indruk dat absoluut niets onmogelijk is. Vingerafdrukken zijn uniek en geen twee mensen hebben de zelfde vingerafdruk. Zegt men. Er zijn ook mensen die nauwelijks een vingerafdruk hebben. Echt waar. In zo’n serie is er dan altijd sprake van afgevijlde vingertoppen of zelfs verwijderde vingertoppen. Maar het kan ook anders zijn.
Voor een nieuw paspoort worden tegenwoordig ook vingerafdrukken genomen. Doorgaans lukt dat bij iedereen en waarschijnlijk kom je dan in een of andere databank terecht, denk ik. Zeker weten doe ik dat niet. Gisteren gingen echtgenoot en ik samen naar het gemeentehuis om een nieuw paspoort aan te vragen. Na ons volgnummer in ontvangst te hebben genomen gingen we op zoek naar een zitplaats om te wachten. Echt zoeken was niet nodig, want er was plaats genoeg. Nog voor we een stoel naar achteren hadden kunnen schuiven, kwam ons nummer al aan bod op het scherm. Mooi, hoeven we tenminste niet zo lang te wachten. Oude paspoorten ingeleverd en verse pasfoto’s afgegeven. Wat getik op de computer en formulier controleren of alle gegevens juist zijn. Dan is het grote moment daar, tijd voor de vingerafdrukken. Het apparaatje wordt eerst schoongepoetst en mijn linker wijsvinger mag erop geplaatst worden. Een groen knipperend lichtje laat me denken dat het klaar is. Oeps, foutje. Nogmaals vinger erop. Even optillen en nogmaals plaatsen. Dan mag mijn linker middelvinger. Hetzelfde ritueel, plaatsen, optillen, plaatsen, optillen, plaatsen, optillen. Mijn linker ringvinger, wederom hetzelfde en ik vraag of ze tegenwoordig een afdruk van elke vinger willen. Dat is niet het geval, maar mijn vingers laten geen afdruk achter, zegt de dame aan het loket. Hè? Hoe kan dat nou? Veel tijd om na te denken krijg ik niet, we proberen het met mijn linker duim. Pffft, die doet het. Er zijn twee afdrukken nodig, dus gaan we over naar mijn rechterhand. Hoera, mijn wijsvinger levert een keurige afdruk en de dame is happy. Echtgenoot heeft totaal geen problemen met het achterlaten van zijn vingerafdrukken.
Onderweg naar huis bedenk ik dat er misschien wel een nieuwe carrière voor me in het verschiet ligt, die van kleine crimineel. Inbreker of iets dergelijks. Als ik er maar aan denk om uitsluitend met mijn linkerhand aan het werk te gaan en mijn duim niet te gebruiken, zie ik best wel mogelijkheden. Hoewel? Inbreken kan natuurlijk alleen op de begane grond, want trappen lopen draait me de nek om. Hard weg rennen zal ook niet lukken, auto rijden doe ik niet en aan fietsen heb ik een hekel. Hm, zoveel mogelijkheden zijn er dus eigenlijk toch niet. Bovendien zou ik dan regelmatig ’s avonds op stap moeten om aan het werk te gaan. Dat zijn dus meer nadelen dan voordelen van die nieuwe carrière. Oké, dan maar geen criminele toekomst, ik houd het wel bij genieten van het niets doen.
.
dromenenzo 