.
Langzaam maar zeker stort mijn lijf in. Het ene probleem is nog niet over (en is ook niet van plan om over te gaan) of het volgende dient zich aan. Nou weet ik heus wel dat ouderdom niet altijd even vrolijk en gezond arriveert, maar in negen van de tien keer met gebreken komt. Wat mij betreft mogen die gebreken best wel wat minder prominent tevoorschijn komen.
Een paar jaar geleden werd me gezegd: “Je hebt PDS, de diarreevorm, leer er maar mee leven.” Zo cru werd het inderdaad gebracht. Het was niet echt een arts behept met empathie of enige vorm van tact. Ik moest het er maar mee doen. Ik kan hier niet zeggen dat het een fijne aandoening is, want je dagelijkse leven is nooit duidelijk of hetzelfde. Het zorgt er ook voor dat ik niet makkelijk een dagje op stap kan gaan al is dat in deze coronatijd natuurlijk geen punt. Thuis ben ik toch al. Maar het begint me door de onvoorspelbaarheid steeds meer dwars te zitten.
Sinds half december 2019 geeft mijn linkerbeen me een lastig bestaan. Nog voor corona zijn entree deed, ben ik bij de huisarts geweest en die kon niet echt duiden wat het probleem zou kunnen zijn, dus er werden foto’s gemaakt van mijn heupen. Conclusie: zware artrose in de rechterheup en een lichtere vorm in de linker, waar zich ook een slijmbeursontsteking had genesteld. Rechts heb ik echter nergens last van en bovendien komt de pijn niet uit de heup. Het is echt spierpijn en dat gaat af en toe gepaard met hevige verkramping. Dat is pijnlijk. Behoorlijk pijnlijk. Een afspraak bij de huisarts was even niet mogelijk, dus ben ik aan de paracetamol gegaan. Dat doe ik nu al bijna twee maanden, maar ik kan niet zeggen dat het over gaat. Ja, de pijn is minder hevig, de verkramping is bijna niet meer aanwezig, maar ik kan nog steeds niet lang staan of ver lopen, want dan weigert dat been gewoon dienst.
In 2019 zijn er met een tussentijd van acht maanden een tand en een kies verwijderd. Ik krijg steeds meer ruimte in mijn mond en sinds gisteren heb ik weer kiespijn. En dat in de enige kies die nog over is in de rechter bovenkaak. Ik ben als de dood dat die kies er ook uit moet en daar zit ik niet op te wachten. Voor nu hoop ik maar dat de pijn vanzelf weer overgaat.
Ik heb natuurlijk al vijftig jaar diabetes en dat laat me vier maal daags insuline spuiten. Bovendien is me in 1998 door de reumatoloog al verteld dat ik fybromyalgie heb, maar daar heb ik in de loop der jaren echt mee leren leven.
Kortom, mijn lichaam is maar een gammel zooitje. Ik heb altijd graag oud willen worden, want ik ben veel te nieuwsgierig naar wat er allemaal kan en mogelijk is. Ik wil mijn kleinkinderen graag groot zien worden en ik wil nog zo veel meer.
Ik wil, ik wil, ik wil, maar mijn lijf wil niet. En dat is lastig.
Maar, “Krakende wagens lopen het langst”, zei mijn moeder altijd. Dus daar hou ik me maar aan vast, al zou een beetje minder pijn wel fijn zijn.
.
dromenenzo 
Je hebt kraken en Kraken.. Mag inderdaad wel wat minder, je hebt het nog niet eens over je ogen en andere elende gehad.
XXX, i love you!
Zó niet leuk dat soort dingen, daar zal dus binnen afzienbare tijd een nieuwe heup in moeten. Gelukkig kán dat . En voor kiezen zijn ook wel vervanger in de handel. Ook helemaal niet geweldig maar beter dan niets.
Er is erg goed incontinentie materiaal in de handel , al draag je het maar uit voorzorg als je ergens heen gaat zodat het niet erg is als het een keer mis gaat. Het laat vrijwel geen luchtjes door zolang je het aan hebt. Ik ben erg tevreden over de werking bij Henk die helemaal geen controle meer heeft over de ontlasting. Het zou op stap gaan toch iets makkelijker voor je kunnen maken. De zorgverzekeraar vergoed ook nog deel.
En verder…… toch maar blijven genieten alles dat wél prettig is, hou je haaks.
Dat is één van de dingen die een spookbeeld zijn bij het ouder worden. Gelukkig heb ik nog niet al te veel kwalen en hoop dat het zo blijft. Pijn is ook zoiets, vooral als het chronisch is. Het klinkt als het geijkte maar wens je toch sterkte en hoop dat je kunt genieten van de dingen die nog wel gaan.
En ik blijf hopen dat je toch jezelf weer een beetje bij elkaar kunt rapen. In ieder geval een fijn weekend