PROOST

.
Zo, de Kerst zit er weer op. Nu nog even veilig Oud en Nieuw doorkomen en dan kunnen we 2013 ook weer achter ons laten. Het verbaasd me steeds weer als ik bedenk hoeveel jaren ik inmiddels achter me heb gelaten. Toen ik klein was, kon ik niet snel genoeg groot worden, maar hemeltjelief, wat duurde dat lang. Nu ik groot (nou ja, zo groot ben ik nou ook weer niet) ben, lijkt de tijd vleugels te hebben gekregen. De jaren vliegen voorbij. Voor mijn gevoel is 2013 nog maar net begonnen en nu is het alweer bijna voorbij. Afgezien van wat irritante lichamelijke klachten is het jaar best goed verlopen. We hebben na jaren zoeken eindelijk een hutje op de hei gevonden, waar we door steeds tussenkomende zaken veel te weinig kunnen zijn, naar onze zin.

Voor volgend jaar heb ik me voorgenomen om wat minder rekening te houden met anderen en wat meer te doen wat wij zelf willen. Of dat onder het kopje “goede voornemens” valt, durf ik niet te zeggen. Onbewust houd je toch rekening met anderen en gaan je eigen wensen steeds naar de achtergrond. Wat echtgenoot en ik meer nodig hebben, is een beetje egoïsme. Maar ja, dat heb je of dat heb je niet. Ik weet eigenlijk niet of je dat jezelf kunt aanleren, egoïstisch zijn. Ach, we zien wel hoe het komende jaar verloopt, of het lukt om af en toe nee te zeggen. Hoe moeilijk kan dat zijn? Jonge mensen hoor ik regelmatig nee zeggen, dus moeten wij dat toch ook kunnen?

Eerste Kerstdag is trouwens heel gezellig verlopen met de kerstbrunch waar het hele spul aanwezig was. Ik heb wel meteen meegedeeld dat we het volgend jaar in ons hutje willen gaan doen. Of dat gaat lukken? De ene helft reageerde enthousiast en de andere helft keek een beetje bedenkelijk. Kerst in een hutje? De meningen zijn dus verdeeld. We zien wel wat het wordt. Er is een heel nieuw jaar om over na te denken. Tijd genoeg. Dus.
Misschien heb ik nog tijd (en zin) om voor dinsdag nog even een stukje te schrijven. Mocht dat niet het geval zijn, dan wens ik iedereen alvast een geweldige oudejaarsavond en een mooi begin van het nieuwe jaar. Hoe de rest van het jaar gaat verlopen, zal iedereen zelf in moeten vullen.

Proost!
.

GEEN KERSTVERHAAL

.

Het plan was om hier nu een kerstverhaal te plaatsen, maar….hoe meer ik er mee bezig was, hoe minder zin ik had om er mee door te gaan. Kerstverhalen hebben namelijk de neiging om mierzoet uit te pakken. En hé, als diabeet is mierzoet niets voor mij. Naarmate ik ouder word (en dat lijkt steeds sneller te gaan) vind ik dat zoete gedoe maar niks. Het lijkt namelijk in niets op de keiharde werkelijkheid van het echte leven. Ik wil onmiddellijk toegeven dat in het echte leven ook vaak mooie dingen gebeuren. Gelukkig wel. En het is natuurlijk geweldig dat daar mooie verhalen over worden geschreven, maar zelf houd ik meer van een beetje actie en spanning. Bij het schrijven bedoel ik dan hè. Echter, dat past dan weer niet zo bij de kerstgedachte. Daarbij draait alles om liefde en aandacht. Dat ga ik deze dagen zeker in praktijk brengen, samen met echtgenoot en kinderen met aanhang. Maar dus niet in een verhaal.

Ter compensatie:

 

Ik wens iedereen heel fijne en warme Kerstdagen en een fantastisch nieuw jaar. In goede gezondheid, want dat is toch wel het prettigst.

.

KLEUREN

.

Nee, ik heb het niet over het kleuren van een mandala of iets dergelijks, maar over de kleuren van de muren. Na de storm begin oktober bleken we lekkage te hebben. De verzekering reageerde snel en adequaat, binnen een paar dagen kwam er al iemand langs om de boel op te nemen. Niet alleen de lekkage moest verholpen worden, ook de muur met de natte plekken moest een beurt krijgen. Dat kon pas als alles weer helemaal opgedroogd was. Hallo!!!! Dit is Nederland. Hoe wil je tijdens de herfst met al zijn regenbuien, muren laten drogen? Moeilijk. Dus.

Vorige week kregen we opeens een telefoontje of vandaag de muur gesausd kon worden. Was wat ons betreft geen probleem. Hebben we in ieder geval weer één frisse muur in de kamer tijdens de feestdagen. Niet dat dat lang zal duren, er wordt regelmatig gerookt en gestookt. Maar toch. De schilder is er nu en na het afplakken van randjes is hij druk aan het sauzen. Alleen de kleur, die hij gebruikt, lijkt in niets op de kleur die erop zat. Echtgenoot en schilder zijn nog steeds druk in discussie over welke kleur nou de juiste zou zijn. Ik heb al duidelijk gemaakt dat de kleur waar hij nu mee bezig is, wat mij betreft, ontzettend lelijk is. Dat zie ik verkeerd. Pardon? Echtgenoot is kleurenblind, zoals heel veel mannen. Hij ziet amper verschil. Ja, hij ziet dat de nieuwe kleur een stuk lichter is, maar het vleugje roze (ja, roze) wat er in zou horen, ontbreekt totaal. De schilder is ook een man, het zou me niets verbazen als hij ook een tikkeltje kleurenblind is. Als het helemaal droog is, ziet het er (bijna) net zo uit als de rest van de muren, zegt hij. Nou, echt niet.

Echtgenoot kwam net vragen wat ik van het eerste, reeds half gedroogde deel vind. De schilder doet een duit in het zakje en zegt, dat ik eerlijk moet zeggen hoe ik er over denk.

“Lelijk”, zeg ik luid en duidelijk. Het is namelijk net of er een groenig/grijzige waas over ligt. Jak!

Oké, dat weten ze dus. Eén keer sauzen is sowieso niet genoeg, dus de tweede laag, mag het een tintje anders zijn. Hoop ik. Zoals het er nu uitziet, ben ik bepaald niet blij met mijn frisse muur. Bovendien zie ik overal vlekken. Of ben ik nu echt aan het zeuren? Nee, ik vind van niet, want er zitten echt vlekken. Komt misschien, omdat de schilder er van uit gaat dat er nog een tweede laag opgaat. Geen idee.

Oeps, de bel. De schilder krijgt versterking. Zou dat helpen?

Jaaaa! De tweede schilder gaat de in mijn ogen goeie kleur halen. Joepie!!!

.

ZITDANSEN

Jaaaaa…. Hij staat weer voor de deur, de auto. We hebben er anderhalve week op moeten wachten. Op de plaats waar het navigatiesysteem hoort, gaapt nu een groot gat, maar gelukkig hebben we wel weer een stuur. Dat rijdt toch wat gemakkelijker. We hebben geen zin in weer een inbraak, vandaar het gat. Het is alleen een beetje jammer dat we nu ook geen muziek in de auto hebben. Voor korte afstanden is dat niet zo erg, maar heen en weer naar ons hutje zonder muziek is toch een stuk vervelender. Onze medeweggebruikers zouden het maar vreemd vinden als ze ons stil naast elkaar zouden zien zitten. Normaalgesproken zitdans en zing ik altijd enthousiast met de muziek mee. Iedereen weet dat. Echtgenoot beperkt zich tot zingen. Hij is bang dat we nogal gaan slingeren als hij ook zitdanst. Het woordenboek van Word kent het woord zitdansen niet. Tssss, jullie wel toch? Hoop ik.

Echtgenoot is momenteel druk op zoek naar een oplossing. Zoonlief heeft een linkje gestuurd van een site waar je allerlei apparaatjes kunt vinden. Ik heb er de ballen verstand van dus bemoei me er niet mee. Ik hoor praten over blauwe tanden e.d. Nou, dan haak ik al snel af. Wie wil er nou blauwe tanden? Ik heb wel gehoord van gouden tanden, heb het zelfs weleens gezien, maar mooi is anders. Tegenwoordig heb je zelfs complete glinstergebitten. Je schrikt je toch driemaal een slag in de rondte als iemand daarmee zijn mond open doet. En je kan er waarschijnlijk geen muziek mee luisteren ook. Dat schijnt met die blauwe tanden dan weer wel te kunnen. Ik wacht wel af wat het wordt. Echtgenoot is in ieder geval even bezig.

Ik ga maar eens nadenken over een kerstverhaal. Ben ik ook bezig.

.

RIMPELTJES

Naarmate we ouder worden verschijnen ze, één voor één. Rimpels. Voor je er erg in hebt, staat je hele leven getekend in je gezicht. En dat mag.

TIPS??

.
Het is schitterend helder winterweer. Onze planning was om deze week in ons hutje te zijn, maar daar is door enige onverlaten een stokje voor gestoken. De auto staat nog steeds bij de garage en ik heb geen idee wanneer hij weer rijklaar is. En hoe lang hij deze keer veilig voor de deur kan staan. Volgens de politie trekken er groepen dieven een wijk door en pakken dan een paar vaste merken auto’s die ze leegslopen. Eens in de zoveel weken komen ze terug. Helaas voor de slachtoffers kondigen ze hun komst niet van tevoren aan. Hoewel de politie zegt extra te surveilleren, hebben ze nog niemand aan kunnen houden. De politieman waar echtgenoot mee heeft gesproken lachte nog en zei:

“Ja wij rijden in een diesel en die horen ze natuurlijk al van verre aankomen, dus zijn ze op tijd weer verdwenen. Op naar de volgende wijk.”

Kijk, daar heb je als burger natuurlijk niks aan. Zowel verzekering als politie zegt dat extra beveiliging weinig zin heeft, omdat het dievengilde is uitgerust met de modernste apparatuur. Zonder de auto aan te raken kunnen ze al het alarm uitschakelen. De techniek staat voor niets tegenwoordig.
Vooruitgang is hartstikke mooi, maar ik zou willen dat bepaalde groepen mensen wat achter bleven met hun ontwikkeling. Diefstal valt onder oude beroepen. Door de eeuwen heen heeft het plaatsgevonden. Echter, waar vroeger tijd besteed moest worden om ergens binnen te komen, is dat tegenwoordig een fluitje van een cent. Beetje jammer dat die gasten ook meegaan met hun tijd en misschien zelfs wel hun tijd ver vooruit zijn. Ze gebruiken apparatuur en methodes waar een normaal mens nog nooit van gehoord heeft.

Wat kan een mens nog doen om te voorkomen dat er in auto of huis wordt ingebroken als zelf de politie zegt dat extra maatregelen vrijwel zinloos zijn? Ik zou het niet weten, maar wie goede tips heeft, mag ze mij vertellen. Ik sta open voor suggesties.
.

AFBLIJVEN!!!

.
Het is om moedeloos van te worden. Voor de tweede keer binnen zes maanden is er ingebroken in onze auto. Wederom is zowel het stuur als de navigatie eruit gesloopt.

Wat is dat toch met die mensen die niet van andermans spullen kunnen afblijven? Ik begrijp het niet.

Ga werken voor je geld en blijf ’s nachts lekker thuis bij je vrouw of vriend of weet ik wie.

Maar BLIJF MET JE HANDEN VAN ONZE AUTO AF!

Die gasten gaan wel steeds professioneler te werk. Hebben ze vorige keer nog met een blikopener de deur gesloopt om het slot eruit te halen, deze keer hadden ze waarschijnlijk een speciaal apparaatje, want de deur is verder niet beschadigd.

Als ze hun specialiteit nu eens gebruiken bij eerlijk werk in plaats van criminele acties, dan zou het een stuk prettiger zijn. Zowel voor ons als voor hun eigen achterban.

Ik word hier zo ontzettend moe van.
.

EENS PER JAAR

.
Eens per jaar mag ik mijn dichtader aanboren en daar ben ik heel erg blij mee. Vroeger (sprak oma) thuis was Sinterklaas een heerlijk feest, ook toen er al lang geen gelovige zielen meer in het gezin waren. Er werden lootjes getrokken, maar iedereen was vrij om meer te doen. Het leukste waren de surprises en de gedichten. Hoewel ik geen ster was in het maken van verrassingspakketjes, gedichten maken daarentegen, vond ik geweldig. Vaak werd nog in de laatste vijf minuten voor het feest zou beginnen, iets op een papiertje gekrabbeld en bij een cadeautje gestopt. Op de diverse slaapkamerdeuren hingen briefjes met “verboden toegang” er op geschreven. Het uitpakken en voorlezen nam de hele avond in beslag. Uiteraard was er ook altijd warme chocolademelk met speculaas. Genieten!

Toen mijn kinderen klein waren, werd er ook altijd veel werk van gemaakt. Sint kwam altijd op bezoek en bracht twee Zwarte Pieten met zich mee. De kinderen vonden het elk jaar reuze spannend. Naarmate de kinderen ouder werden, werd het vieren van Sinterklaas steeds minder. Zij hadden een voorkeur voor Kerst, pakjes onder de boom en zo. Ik verdenk ze ervan dat het een manier was om geen surprises en gedichten meer te hoeven maken. Ik vond dat wat minder, want Sint hoort echt bij Nederland.

Tegenwoordig wordt er nog nauwelijks iets gevierd en dat is buitengewoon jammer. Ik heb echter een zus die nog steeds uitgebreid Sinterklaas viert en elk jaar krijg ik een telefoontje.
“Hé zus, ik heb …. dit jaar, zou jij voor mij weer….?”
Natuurlijk wil ik dat. Ik krijg door wat het cadeautje is met het verhaal erachter en ga aan de slag. Althans, niet meteen. Ik heb altijd een paar dagen nodig om het op me in te laten werken. Op de gekste plaatsen krijg ik dan opeens een idee, zoals onder de douche of op de wc. Als ik eenmaal begonnen ben met schrijven, is het in no time klaar. Ik vraag zus me te bellen als de kust veilig is, lees haar het gedicht voor, krijg goedkeuring en ga het dan uittikken. Het grappige is dat het altijd vrij lange gedichten worden. Dat komt waarschijnlijk, omdat ik maar één gedicht hoef te doen en dat wil ik natuurlijk zo veel mogelijk uitbuiten.

Vandaag was mijn gedicht klaar. Zus kom ik morgen tegen op een verjaardag en stiekem stop ik het dan in haar tas, want niemand mag het zien natuurlijk.

Nu maar weer wachten tot volgend jaar.
.