.
Dertien jaar geleden begonnen zoon R en zijn (toen nog) vriendin N aan een jaar backpacken in Australië. Het was een bijzonder jaar waarin ze met heel veel nieuwe dingen in aanraking kwamen en heel veel nieuwe mensen hebben ontmoet. Zoon is heel makkelijk in de omgang en praat met iedereen die met hem wil praten. N was altijd iets terughoudender, maar dat is in de loop der jaren aardig bijgetrokken. Ze hebben tijdens hun reis o.a. kennis gemaakt met een paar jongens uit België. Ze hebben samen opgetrokken in dat vreemde, voor hen nieuw te ontdekken land. Ze werden vrienden. Deze vriendschap bestaat nog steeds en afgelopen weekend was er een feestje in België waar zowel R als N graag naar toe wilden en wat doe je dan? Je vraagt je ouders om een weekend op de kinderen te passen. Natuurlijk zeggen die ouders dan ja, want wat is er leuker dan een weekend samen met de kleinkinderen? Wel, na afgelopen weekend kan ik best wel iets bedenken.
Hoezo dat, vraag jij je natuurlijk af en dat snap ik, maar ik zal het uitleggen. Het begon al zaterdagochtend met een berichtje dat Mats, inmiddels tien maanden, niet erg lekker was. Hij had koorts, maar ze wisten niet waar hij last van had, misschien gewoon de tandjes. Oké, we zien wel hoe het gaat. N twijfelde hevig, moest ze thuis blijven of zou ze toch gaan? Zo’n anderhalf uur later dan gepland vertrokken ze toch.
Mats was huilerig en zat echt niet lekker in zijn vel, dus veel op schoot. In dit geval meer bij mij dan bij echtgenoot. Hij is het eerste kleinkind dat niet naar zijn opa trekt, een geheel nieuwe ervaring. Maar Mats is behoorlijk stevig met zijn 10 maanden en mijn armen zijn niet echt in staat om hem lang te tillen, bovendien is hij nogal beweeglijk. Dus krijsen als hij bij opa terecht kwam en ik even uit beeld verdween om zijn fles te maken. Slapen werd een ramp, het was huilen, huilen en nog een beetje meer huilen. Troosten werkte wel, maar als ik hem weer neerlegde begon hij opnieuw. Gelukkig is Bjorn een heel goede slaper en is hij niet één keer wakker geworden van zijn kleine broertje. Nee, Bjorn kwam om half twee om te plassen. Wij waren pas half in slaap, want Mats was nog maar net een half uurtje stil. Maar goed, Bjorn laten plassen en weer naar bed gebracht. Hij slaapt meteen. Nu wij nog. Af en toe klinkt een zacht gejengel, maar uiteindelijk vallen wij ook in slaap. Tot kwart voor vijf. Mats is wakker en begint meteen te huilen, niet zachtjes, maar voluit. We halen hem uit zijn bedje en leggen hem bij ons in bed. Hij zakt weer weg en wij doezelen een beetje. Echt slapen lukt niet meer. Om kwart voor zes ga ik uit bed, echtgenoot blijft bij Mats. Hij komt een half uur later met Mats op zijn arm. Ik maak meteen een fles klaar. Terwijl echtgenoot Mats de fles geeft, horen we geluiden boven. Bjorn is wakker. Ik ga naar boven en zie mijn grote, bijna vierjarige kleinzoon aangekleed op de grond zitten, bezig zijn sandalen aan te doen. Hij heeft zelf kleren uit de kast gepakt en kijkt me stralend aan. Stoer joch! Samen gaan we naar beneden.
N had gezegd dat Mats na zijn ochtendfles graag nog een uur of twee slaapt. Goed plan. Het lukt vandaag alleen niet echt. Om een uur of negen geef ik hem een fruithapje en hij lijkt iets vrolijker. Eventjes. De ochtend sleept zich echt voorbij, met een huilende baby en een grote kleinzoon die ook echt wel aandacht wil. Om twaalf uur maak ik eerst een broodje voor Mats en Bjorn. Mats heeft niet echt zin, maar Bjorn eet achter elkaar twee boterhammen en drinkt een glas melk. Dan maak ik nog een fles voor Mats, geef hem daarna nog een schone luier en breng hem weer naar bed. En na een heel kort gejengel is hij stil. En hij blijft stil. Yes! Eindelijk. Hij slaapt nog steeds als R en N thuiskomen om kwart over drie.
Ons weekend was dus nogal enerverend en bovenal zeer vermoeiend, niet zoals wij het ons hadden voorgesteld. Maar hé, R en N hebben genoten van hun weekend en dat was tenslotte de bedoeling.
.
dromenenzo 