.
Het is dinsdag, de bestraling is geweest en echtgenoot en ik zitten wat te praten tot we voor de controle bij de arts terecht kunnen. Niets aan de hand. Na een kwartiertje word ik geroepen en natuurlijk is de eerste vraag van de dokter: “Hoe gaat het, heb je last van de bestralingen?” Ik wil antwoorden en probeer dat ook, maar mijn tong werkt niet helemaal mee. Voor mijn gevoel sta ik gewoon te brabbelen en kijk naar echtgenoot voor hulp. Hij heeft echter niets in de gaten en ook de dokter kijkt niet vreemd. Hè, verbeeld ik het me dan? Ik haal diep adem en begin opnieuw, nu gaat het goed gelukkig. Het gebrabbel duurde slechts tien, hooguit vijftien seconden. Al snel vergat ik het.
Als we thuiskomen doe ik de deur van het slot en ga naar binnen. Meestal loop ik meteen door om mijn jas op te hangen. Nu blijf ik staan, want ik zie een klein zwart beestje op de muur. Ik dacht een spinnetje, maar ik zie slechts zes pootjes. Ik wacht op echtgenoot en vraag aan hem wat het is. Dan vallen mijn sleutels op de grond. Ik buk om ze te pakken, maar dat lukt niet. Mijn hand doet niets, er is geen beweging in te krijgen. Echtgenoot staat verbaasd te kijken.
“Ik kan mijn sleutels niet pakken”, zeg ik, zelf ook verbaasd. Hij bukt zich en raapt de sleutels voor me op. We kijken naar mijn hand die opeens heen en weer zwaait. Ik heb er totaal geen controle over, sta er bij en kijk er naar. Alsof het mijn hand niet is. Heel vreemd. Na een minuut is het weer normaal, ik pak mijn sleutels aan en ga mijn jas ophangen. Omdat het al vrij laat is, gaan we eerst een boterham eten.
Na het eten ga ik toch even op google kijken en zoek op het plotseling uitvallen van de rechterhand. Ik kom terecht bij de beschrijving van een tia. Daar stond ook van het plotseling vreemd praten. Onder al die mogelijke verschijnselen die werden beschreven, stonden er dus twee die ik op één dag heb gehad. Als toevoeging stond er dan ook nog: Heeft u één of meerdere verschijnselen gehad, neem dan onmiddellijk contact op met de huisarts. Shit, daar heb ik nu echt geen trek in. Ik wacht minstens een half uur, maar ben dan toch zo verstandig om echtgenoot te vertellen wat ik heb gelezen. Hij belt meteen de huisarts.
Diezelfde middag moet ik komen, precies uitleggen wat er gebeurde en een neurologisch onderzoekje ondergaan. Zij denkt inderdaad dat het een tia is geweest en verwijst me meteen door naar de neuroloog. De volgende dag mag ik al komen. ’s Morgens dus eerst naar Almere voor de bestraling, dan gauw naar huis voor een boterham en daarna weer door naar het ziekenhuis in Lelystad. Daar hebben we bijna drie uur doorgebracht. Opnieuw een neurologisch onderzoek, een echo van de halsslagader en een hartfilmpje. De dokter is er van overtuigd dat het een tia is geweest en eigenlijk wil ze ook meteen een MRI scan van de hersenen laten maken, maar die wil ze niet tijdens de bestralingen doen. Dat is veel te belastend. Dat wordt dus 1 april en dat is geen grapje. Terwijl de baliedame de MRI regelt, komt de dokter nog even naar me toe en meldt dat ze ook een MRA wil van de hals. Welja, toe maar, anders verveel ik me toch maar. De MRA mag dan weer niet gelijk met de MRI dus dat wordt 6 April.
Er staan me dus nog wat letters te wachten, maar eigenlijk heb ik meer behoefte aan rust, want ik ben zo moe van alles. We zijn al drie maanden niet naar ons hutje geweest en dat is gewoon niet leuk. Stiekem denk ik: had ik maar niet aan echtgenoot verteld wat ik heb gelezen, dan hadden we na de laatste bestraling gewoon kunnen inpakken en wegwezen. Maar nu… verstandig zijn is lang niet altijd de prettigste keuze.
.