.
Het gaat momenteel iets beter met deze krakende wagen. Het kraken is een stuk minder luid geworden en ik zal vertellen hoe dat komt.
Mijn been is na ruim drie maanden paracetamol zo goed als pijn vrij. Ik ben dus uiteraard gestopt met het slikken van die tabletten en tot nog toe gaat dat goed. Afkloppen maar.
Dan de PDS. Dat is een verhaal apart, want PDS blijkt iets heel anders te zijn. Omdat sinds eind mei en de gehele maand juni mijn darmen totaal op hol sloegen en steeds vaker problemen gaven is uiteindelijk de huisarts bij me op bezoek geweest. Ik ging gemiddeld zo’n 25 keer per dag naar de wc en dat was niet om een plasje te doen. Dat is buitengewoon vermoeiend kan ik je vertellen. Zij (en ik ook uiteraard) vond de toestand onhoudbaar. Ze ondernam de nodige stappen en tien dagen later heb ik in het ziekenhuis een nieuw darmonderzoek gehad en deze keer zijn er hapjes uit de darmwand genomen. Omdat het onderzoek was aangevraagd door de huisarts kreeg ik na afloop een formulier mee met de voorlopige uitslag en de mededeling dat ik voor de gehele uitslag contact op moest nemen met de huisarts. Dat heb ik geprobeerd, twee maal, maar beide keren was er nog geen uitslag binnen. Toen werd ik opeens gebeld door het ziekenhuis dat ik een paar dagen later een afspraak had bij de MDL verpleegkundige en voor begin september een afspraak bij de specialist. Er werd me niet verteld waarom. Ja, dan gaat mijn brein natuurlijk van alles zelf bedenken en komen de meest ernstige scenario’s langs.
Op 17 juli was die eerste afspraak. We zaten nog maar nauwelijks in de spreekkamer toen de verpleegkundige meteen begon: “We weten wat het is.”
“Dus het heeft een naam?” was het enige wat in me opkwam. Ja, het heeft inderdaad een naam en nu moet ik even mijn briefje erbij pakken, want ze had het voor me opgeschreven. Het is Lymfocitaire colitis. Oh, nooit van gehoord. Wat het is? Het is een chronische ontsteking in de darmwand, die diarree veroorzaakt. Ja, daar was ik al wel achter. Gelukkig is er een medicijn voor (of tegen eigenlijk). Ze gaf nog allerlei uitleg, maar het meeste daarvan ging langs me heen. Een paar woorden waren blijven hangen: witte bloedlichaampjes en auto immuunziekte. Afgelopen vrijdag belde ze om te horen hoe het met me ging, want die medicijnen kunnen namelijk vervelende bijwerkingen hebben, waaronder, ja je gelooft het niet, maag- en darmklachten. Maar ook slecht slapen, spierpijnen en botontkalking. Bovendien kun je er een bol gezicht van krijgen en sjacherijnig van worden. Vanwege die mogelijke botontkalking heb ik dus ook nog een dexa scan gehad. Daarmee wordt de dichtheid van de botten gemeten. Zij vertelde mij dat de scan helemaal goed was en ik kon haar vertellen dat het met mij verder eigenlijk best goed ging. Ik heb (nog) geen last van bijwerkingen en ga nog maar drie of vier maal per dag naar de wc. Voor mij is dat zo uniek, dat ik het bijna niet kan geloven. Alleen de vermoeidheid wil nog niet echt weg, maar hé, voorlopig ben ik nog geen sjacherijnig oud wijf met een bolle kop.
.
dromenenzo 