.
Mocht het u zijn ontgaan, wat me bijna onmogelijk lijkt, want de kranten staan er bol van en ook op tv is er geen ontkomen aan, de Olympische Winterspelen zijn bezig. En “wij” doen het goed. Heel goed. TE goed volgens heel wat mensen. We zijn oppermachtig bij het schaatsen en dat heeft er toe geleid dat een aantal deelnemers uit andere landen zich heeft afgemeld voor de tien km. Behoorlijk zwak als je het mij vraagt. Maar mij wordt niets gevraagd. Vanmiddag gaat die tien km dus van start en de dames en heren die er verstand van (denken te) hebben, rekenen zich al rijk waar het de medailles betreft, want natuurlijk komen de Nederlanders weer op plaats een, twee en drie. “Wij” zijn nou eenmaal het best van allemaal.
Ik word er een klein beetje moe van. Natuurlijk kunnen die jongens leuk schaatsen, heel wat beter dan ik in ieder geval. Niet dat dat zo moeilijk is, ik kan niet eens op schaatsen staan, maar houd eens op om die gasten regelrecht de hemel in te prijzen. Schaatsen is een sport en soms leuk om naar te kijken. Die sport wordt echter bedreven door gewone mensen zoals u en ik. Die verafgoding is wat mij zo tegenstaat. Helemaal als ik denk aan de boze gezichten die langskwamen nadat “slechts” zilver werd behaald. Hoe was de slogan van de OS ook alweer? Was dat niet “deelnemen is belangrijker dan winnen”? Zou er misschien iemand zo vriendelijk willen zijn om dat ook door te geven aan de deelnemers. Nu gedragen ze zich als verwende kinderen die net niet dat ene lekkere snoepje krijgen, omdat toevallig iemand anders eerder in de snoeptrommel graaide. Bah, wat een ego’s!
Oh ja, veel plezier bij het kijken.
.
dromenenzo 
Breek me de bek niet open, ik word niet goéd van dat “we” , ik kan slechts een beetje krabbelen en heb dus géén aandeel in welke kleur medaille dan ook.
Zelf volg ik het niet maar ik krijg toch van alles wat mee omdat Henk wél graag kijkt en ik erger me groen en geel aan het oeverloze geleuter.
Ondertussen heeft ook bij het schaatsen “de prof” z’n intrede gedaan en is het gewoon “werk” geworden, net als in de voetballerij!
Gelukkig is het bijna afgelopen dat opgefokte gedoe …althans dat hóóp ik!
Eerlijk gezegd vind ik het met die schaatsers nog wel meevallen. Dat er een teleurstelling is, als je op goud gerekend hebt, en “maar” zilver krijgt, tja… zonder wedstrijdelement valt er weinig te halen. Waar ik me dood aan erger en wat zo goed als onuitroeibaar is, zijn die verwende voetballers. Die denken echt dat ze Jezus zijn en willen ook zo behandeld worden. Afgezien van het geld dat ze er mee “verdienen.” Nee, dan wielrenners. Helemaal “my piece of cake!”
Ik vind die verafgoding van sportmensen ook zo overdreven.Als wij dag en nacht zouden schaatsen maken we ook een grote kans op een medaille….
Ik verafschuw sport… of althans die vorm waarin het gegoten is inmiddels door machtswellustelingen en geldkloppers. Ik volg het dus niet. Het enige dat ik mee krijg van die hele ellende is de zooi die mij ongevraagd in mijn strot gedouwd wordt tijdens het surfen en het zappen, wat ik in deze tijd overigens tot het minimale beperk.
Nee dan 1000 maal liever een dag zoals maandag!!
Hahaha, jij verwoord het leuk! Maar dat zijn ook mijn gedachten daarover. Sven bijvoorbeeld, vind ik een over het paard getild joch (mede dankzij zijn moeder, die trouwens tegenwoordig ook al een graantje meepikt via de reclamewereld …). Een aantal jaren geleden viel het nog mee, maar ondertussen schaatst hij naast zijn schaatsen, en krijg ik de indruk dat hij zich ver verheven voelt boven de andere buitenlandse deelnemers. Tja de verwachtingen waren hoog gespannen. Over divagedrag en kindsterretjes gesproken …
Wat een negativiteit allemaal over de sporters. Deze mensen hebben een keus gemaakt om te excelleren in een bepaalde tak. en dit is toevallig sport. Eens, de meeste voetballers zijn egocentrische narcisten (dubbel op?) maar de sporters op de Olympische spelen niet. Sven is nou eenmaal de snelste (als hij geen last heeft van zijn rug…) maar ook een sportief mens. En iedereen zou flink pist off zijn als je op 0.003 seconde na goud mist. Ik wel in ieder geval. En natuurlijk is meedoen belangrijker dan winnen maar toch wil je die gouden medaille winnen want uiteindelijk train je daarvoor natuurlijk (behalve in Noorwegen…)